Ogród Francuski został prawdopodobnie nazwany na cześć francuskich ogrodników Perroneta (od 1670 r.) i Rene Dahurona (1690-1701), którzy byli w służbie księcia Georga Wilhelma z Celle. Ten ostatni był odpowiedzialny za pierwszy kompletny układ ogrodu kuchennego i ogrodu przyjemności w dworskiej tradycji ogrodowej z początku XVII wieku.
W latach 1695 i 1696 posadzono podwójną aleję lipową, nadając ogrodowi dominującą oś centralną w kierunku wschód-zachód, która istnieje do dziś (aleja lipowa została całkowicie odnowiona w latach 1951-1953).
W 1705 r. Celle utraciło funkcję siedziby królewskiej. Ogród został zaniedbany i nie przeżywał nowego, krótkiego rozkwitu aż do 1772 roku pod rządami nadwornego ogrodnika Krantza. Okazją było wygnanie duńskiej królowej Karoliny Matyldy do Celle. Zbudowano dla nich m.in. domek letniskowy nad stawem, a w 1784 r. wzniesiono pomnik.
Potem znów pojawiły się niedociągnięcia w rozmowie. Tak więc mały letni domek nad stawem zniknął już w 1801 roku. W połowie XIX wieku został on stopniowo przekształcony w angielski park krajobrazowy.
Po I wojnie światowej na wschodzie założono istniejący do dziś plac zabaw dla dzieci, na zachodzie niewielki ogród różany, a w 1927 r., oddzielając północną część ogrodu, założono Państwowy Instytut Badań nad Pszczołami.
W międzyczasie Ogród Francuski został objęty ochroną jako zabytek ogrodowy.
Więcej informacji o Ogrodzie Francuskim.
×